Montag10. November 2025

Demaart De Maart

Das Kinojahr 2018: Die Lieblingsfilme unserer Kulturredaktion

Das Kinojahr 2018: Die Lieblingsfilme unserer Kulturredaktion

Jetzt weiterlesen!

Für 0,99 € können Sie diesen Artikel erwerben:

Oder schließen Sie ein Abo ab:

ZU DEN ABOS

Sie sind bereits Kunde?

Anne Schroeder, Lars von Trier, Quentin Dupieux, Debra Granik, Hirokazu Koreeda, Paul Thomas Anderson sind einige der Regisseure, deren Werke uns dieses Jahr besonders gefallen haben. Im Nachfolgenden eine Auswahl der Lieblingsfilme 2018 unserer Redakteure und Korrespondenten.


Histoire(s) de femme(s)

Wenn Diskussionen Frauen zum Thema haben, sehen viele nicht mal mehr rot, sondern entweder nur schwarz oder weiß. Für Grauschattierungen scheint das Wahrnehmungsvermögen nicht auszureichen und das, obwohl es genau diese sind, die etliche Debatten gebrauchen können. Hier schafft die luxemburgische Filmschaffende Anne Schroeder mit ihrem neuen Dokumentarfilm Abhilfe. Wie der Titel es bereits vermuten lässt, geht es keineswegs um eine einseitige Sicht auf die Geschichte der Frauen in Luxemburg, sondern gleich um mehrere einzelne Erfahrungen und Erzählstränge, die nur in ihrer Gänze einen Sinn ergeben. Es gelingt ihr, ohne Bevormundung des Publikums und Wertung der Aussagen der Interviewten ein Zeitdokument zu präsentieren, das vielfältige Perspektiven auf historische Entwicklungen im Großherzogtum ermöglicht. Dennoch schafft sie eine einem breitem Publikum zugängliche Gesprächsgrundlage, von der hoffentlich noch vermehrt Gebrauch gemacht werden wird.


Au poste

L’univers filmique de Quentin Dupieux est déjanté, absurde, drôle et intelligent. Après avoir entre autres mis en scène un film sur un pneu qui s’avérait être un tueur en série dangereux, Dupieux revint en 2018 avec „Au poste“, film qui ne fut pas envoyé à Cannes (on préféra y projeter, du côté de la sélection française, un navet intersidéral avec Vanessa Paradis) mais qui, s’il y avait été montré, aurait mérité un ou plusieurs palmes tant le côté loufoque et intelligent de cet huis clos convainc. Suspecté d’un assassinat qu’il aurait exécuté sans motif mais avec un fer à repasser retrouvé sur le lieux du crime, Louis Fugain passe un mauvais quart d’heure (étendu à quelque 70 minutes) au commissariat alors que l’infatigable mais pourtant très fatigué commissaire Buron, pas très convaincu par les alibis de Fugain, le soumet à un interrogatoire intense. Brillante analyse de la société du spectacle, d’une drôlerie à vous faire hurler de rire, avec des personnages troués dans tous les sens du terme, le film explore aussi les particularités de la grammaire narrative filmique propre à Dupieux, jouant de façon délicieuse avec maint emboitement narratif et des analepses où le metteur en scène démontre avec aisance qu’il excelle dans l’art de raconter tout comme il fait voir, de façon burlesque certes, qu’il n’est jamais évident, dans les récits que nous racontons, de reconstituer la vérité et les faits.


Leave No Trace

E Meedche wunnt mat sengem Papp an engem Bësch am Bundesstaat Oregon. Wann d’Autoritéiten duerch en Zoufall op si opmierksam ginn, bereede si der Famill hirem autarken a „wëlle“ Liewe brutal en Enn. Wat op den éischte Bléck wéi e minimalistesche Remake vum „Captain Fantastic“ mam Viggo Mortensen kléngt, ass a Wierklechkeet e Meeschterwierk vu spuersamer Erzielung an ausserdem e batterséisst Drama iwwert d’Erwuesseginn. D’Réalisatrice Debra Granik, duerch där hire „Winter’s Bone“ d’Jennifer Lawrence 2010 hire Wee op Hollywood fonnt huet, kommentéiert an „Leave No Trace“ ganz ënnerschwelleg eiser westlecher Gesellschaft hiren Drang zum Konformismus an kritiséiert doriwwer eraus de skandaléisen Ëmgang mat traumatiséierte Krichsveteranen. Besonnesch impressionant: di zentral „Koppel“, Ben Foster an Thomasin McKenzie. Et keeft een hinnen no zwou Sekonnen d’Roll als Papp an Duechter of, obwuel si am ganze Film vläit foffzeg Sätz matenee schwätzen.


The House That Jack Built

Wat kann ee sech vun engem Réalisateur erwaarden, dee sech zu Cannes mat enger Hitler-Apologie selwer ofgeschoss hat? Méi wi een op den éischte Bléck géif mengen! Et ass mat dëser nihilistescher a gläichzäiteg immens imaginativer an philosophescher Traitise iwwer d’mënschlech Natur, mat där de Lars von Trier dëst Joer nees op der Croisette vertruede war. „The House That Jack Built“ beliicht zwielef Joer aus dem „Schafe“ vum Seriemäerder Jack, reduzéiert op fënnef „Virfäll“. Desen Euphemismus benotzt eisen Antiheld, gespillt vum Matt Dillon an enger Roll, déi hie wuel dierft fir de Rescht vu senger Carrière markéieren, fir sengem Mentor mam mythologesch wäertvollen Numm Verge d’Motivatioun hannert senge Morden ze erklären. Tatsächlech ass den Jack genausou op der Sich nom Sënn vum Liewe wéi mir all. Den Highlight (oder besser Lowlight) dierft do d’Juegd op eng Fra an hir Kanner duerstellen, déi den Jack duerno zu makabere Poppen opstoppt. E Filmerliefnis wéi eng Fauscht an der Panz!


Plaire, aimer et courir vite

Pour détecter quelles œuvres ont engendré des étincelles lors de leur passage dans les salles obscures cette année, un arrêt sur image sur trois films permet de réunir sous le thème du sacrifice, et de son pendant négatif, l’indécision, la condition, voir le refus d’accéder temporairement à l’amour. Dans Shoplifters de Hirokazu Koreeda, ce sacrifice se résume dans un mouvement de caméra qui accompagne le regard d’une petite fille de quatre ans, accueillie en début de récit dans une famille non pas liée par le sang mais par la glauque nécessitée de la survie. La petite fille découvre le vide qui la sépare de l’asphalte d’une rue située en dessous d’elle, et dans lequel son grand „frère“ vient de sauter de manière irréfléchie. Poursuivi par deux policiers après un vol d’oranges, il a attiré leur attention pour la protéger. Les oranges se dispersent dans toutes les directions sur le bitume en dessous d’elle, sans qu’il n’y ait une trace de l’atterrissage du garçon sacrifié sur l’autel. Citons encore l’accolade pleine de tendresse qu’offre leur „sœur“ aînée au client numéro 4 du peep show dans lequel elle travaille. Le client muet accède ainsi à son vrai besoin – verser une larme dans les bras de cette jeune femme – après avoir payé pour dévorer du regard son origine du monde derrière une vitre teintée. Dans Burning de Lee Chang-dong, la chatte de Haemi, que le jeune écrivain paumé Jongsu est censé garder en occupant son appartement, n’apparaît jamais. Elle est le symbole de l’absence de Haemi, l’ancienne collègue de lycée de laquelle il est tombé amoureux, et qui ne revient de son voyage en Afrique que quelques semaines après pour danser nue entre Jongsu et son nouveau prétendant, Ben. A l’image de son pays, la Corée du Sud, Haemi est tiraillée entre ce romancier débutant issu de la classe ouvrière chez lequel le réel et l’imaginaire se mélange dans une paranoïa crépusculaire qui infuse l’ensemble du film d’une ambivalence poétique, et Ben, le fils de riche narcissique qui met feu aux serres en plastique quand ses tours en Porsche Carrera commencent à l’ennuyer. Dans la haute société londonienne, dépeinte dans Phantom Thread de Paul Thomas Anderson, Alma exorcise le nombrilisme de son chouchou couturier Woodcock avec une omelette aux champignons toxiques. Il accepte d’ingurgiter le dîner empoisonné d’Alma et connaît l’effet néfaste qui s’ensuivra. En décidant de faire face à sa mortalité, Woodcock parvient à accéder à la redécouverte de son amour pour sa muse.


3 Tage in Quiberon

Im Zeitalter von medialem Fast-Food-Konsum, Lügenpresse-Parolen und Skandalen à la Relotius kann eine ehrliche Auseinandersetzung mit dem Journalismus als solches nicht schaden. Dafür ist „3 Tage in Quiberon“ von Emily Atef, bei dem das letzte offizielle Interview mit Romy Schneider im Fokus steht, äußerst gut geeignet. Die Handlung des schwarz-weiß gedrehten Spielfilms orientiert sich an Fotoaufnahmen von Robert Lebeck sowie einem Interview des Journalisten Michael Jürgs. Beide besuchten den Weltstar 1981 in Frankreich, als dieser dort im Rahmen einer Kur seine psychische wie physische Verfassung verbessern sollte. Der Film behandelt nicht vorrangig und doch prominent Themen wie Nähe und Distanz zwischen Medienschaffendem und einer Art „menschlichem Gegenstand“ ihrer Berichterstattung. In diesem Kontext kommen weitere Sujets wie etwa Grenzüberschreitung und Manipulation auf den Tisch, die in diesem Spiel von beiden Parteien ausgehen können. Manch einer wird den finalen Artikel, der im Stern veröffentlicht wurde, wohl als schonungslosestes, aber auch ehrlichstes Interview mit einer Romy Schneider bezeichnen, die es leid war, lediglich als Projektionsfläche zu dienen, statt als realer und fehlbarer Mensch wahrgenommen zu werden. Der alles andere als unkomplizierte Weg hin zu diesem journalistischen Endprodukt wird im genannten Film beschrieben, ohne dass voreilig ein Urteil gefällt wird.


Leto (Summer)

„Leto“ wäert eréischt am Februar 2019 hei zu Lëtzebuerg an d’Kinossäll kommen, ass awer 2018 schonn zu Cannes ugelaf (an entretemps och a bal all eisen Nopeschlänner). De Réalisateur Kyrill Serebrennikov konnt selwer leider net do sinn, well hie vum Putin verbuede krut, säin Doheem ze verloossen – eng obskur Geschicht vun engem Détournement de fonds, déi vun de Russen zesummegebastelt gouf, fir dem an hiren Ae subversive Regisseur Steng an de Wee ze leeën. „Leto“ erzielt d’Geschicht vu Kino, enger russescher Rockband, déi vum Viktor Tsoi geleet gouf an déi, inspiréiert vun de béisen Amerikaner an deenen hire Rock- a Punkbands, ugefaangen huet, via der Rockmusek d’Leit lues a lues an éischter onbewosst aus dem Carcan vun der Sowjetescher Unioun ze befreien. Mat senger Schwaarz-Wäiss-Ästhetik a sengem „Love-Triangle“, déi natierlech u „Control“ erënneren dinn, bilt „Leto“ net nëmmen e wonnerbar gefilmten, schéin inzeenéierten a gutt gespillte Portrait vun enger Epoche – de Serebrennikov weist och, wéi subversiv deemools d’Rockmusek si konnt, a wéi schwiereg d’Kulturschaafen deemools, ewéi och haut, a Russland war. Wann d’al Dittien a Bope vum Comité vun der Maison du Rock dem Viktor Tsoi seng Lyrics analyséieren, fir se op d’Kompatibilitéit mat der sowjetescher Ideologie ze préiwen, an dem Tsoi säi Kolleeg, Rival a Bewonnerer Mike Naoumenko (vun der Band Zoopark) hinnen d’Lyrics esou interpretéiert, dass se an den ideologesche Korsett passen, obschonns den Tsoi just vum gudde Liewe séngt, muss een éierewéi laachen, fillt sech an eng Zäit zeréckversat, wou Konscht nach op politescher Ebene Bedeitung hat, a mierkt, wéi diskret a subtil hei politesch Kritik geüübt gëtt.